Bogi Jónsson

3.10.2007 | 22:32

Ég lendi oft í þessu

það er alveg magnað hvað litli chiliin getur verið sterkur

það kemur stundum fyrir að ég byrja að hósta og svíða í augun í hinum enda hússins þegar konan tekur upp á því að þurrrista chili, maður verður ekkert var við lyktina í fyrstu en byrjar að hósta og fær ertingu í háls og augu.

það er annars gaman að segja frá því fyrst sterkur chili er í umræðunni að fyrir nokkrum árum var ég og konan með Thailenskan veitingastað við Laugarvegin eitt kvöldið komu nokkrir ungir og góðglaðir Danir í á staðinn og pöntuðu nokkra rétti. Ég veitti því athygli að í kjölfar þeirra komu fjórir grunsamlegir karlmenn og settust þar skammt frá og virtust vera að fylgjast með Dönunum, mér datt í hug að þetta væri fíknó að fylgjast með einhverjum dópsmyglurum. Ungu Danirnir voru nokkuð við skál og voru helst til fyrirferðamiklir svo ég var komin á fremsta hlunn með að vísa þeim út og ekki síst vegna þess að það var greinilega verið að fylgjast með þeim og ég átti von á einhverjum vandræðum.

en gott og vel þeir héldu sig á mottunni og þegar þeir pöntuðu vildu þeir fá einn af réttunum þann sterkasta sem húsið bauð upp á. Á matseðlinum var ég með svokallaða Dinamit pinna sem saman stóð af 8 litlum pinnum sem þræddur var uppá 1 hvítlauksrif 1 hrá vatnarækja og 1 minni en sterkari tegundin af chilli. Enn náunginn sem var í Danahópnum og kallaði greinilega ekki allt ömmu sína lét í það skína að hann gæti alveg borðað þessa pinna ég ataðist aðeins í honum og manaði hann upp á þeim forsendum að engin hefði enn getað klárað af diskinum, gæinn tók sig til og sporðrenndi hverjum pinnanum á eftir öðrum ofaní sig og tuggði vandlega og þó að svitinn bogaði af honum og augun væru orðin fljótandi í tárum og varirnar eins og ný varalitaðar með rauðum varalit viðurkenndi hann ekki að þetta væri of sterkt fyrir hann enda kom það á daginn þegar þau gengu frá reikningum að það rann blátt heldrimanna blóð um æðar hanns því náunginn var Friðrik krónprins og grunsamlegu náungarnir voru lífverðirnir.

Eins gott að ég henti þeim ekki út.